ไปงานศพ (ต่อ)

ไปงานศพคราวนี้ได้ข้อคิดอะไรดีๆมาหลายเรื่องเลย

ปกติไปงานศพกันหลายคน ก็ไม่ค่อยได้ทันคิดอะไร แต่ครั้งนี้ไปคนเดียวและไปถึงวัดที่จัดงานศพก่อนใครเพื่อน (อย่างที่เราคิดระแวงล่วงหน้าเชียว) ทำให้ต้องใช้สติอย่างมาก ตั้งแต่ดูแผนที่หาที่ตั้งวัด กะเวลาออกจากบ้านให้เหมาะสม  เมื่อไปถึงวัดเร็วเกินไปจะแก้ไขอย่างไร ถ้าเจออะไรไม่ชอบมาพากลจะอยู่หรือจะเผ่น ฯลฯ...

เอาล่ะ เล่าเรื่องต่อ...

พวกเรากินข้าวเสร็จ ดูเวลาเห็นเกือบจะ 1 ทุ่มแล้ว จึงเดินหาห้องน้ำเข้าตามระเบียบ (ไม่กล้า เอ้ย! ไม่อยากไปเข้าที่วัด) เดินหาอยู่พักใหญ่ถึงเจอห้องน้ำ แต่ครั้งนี้ทางเข้าห้องน้ำไม่ลึกจนน่ากลัวเหมือนชั้น 1( ถ้าใครปวดฉี่มาก อย่าเข้าห้องน้ำชั้น 1 นะ ฉี่ราดกลางทางค่อนข้างแน่!) จากนั้นก็ตกลงใจฝากรถไว้ที่ลานจอดของห้าง แล้วพวกเราก็เดินไปวัดซึ่งอยู่ติดห้างแบบใช้กำแพงเดียวกันได้เลย เมื่อไปถึงศาลาตั้งศพ เพื่อนก็พาเข้าไปไหว้คุณแม่และพากราบศพคุณพ่อเสร็จก็พาออกมาจุดธูปไหว้ข้างนอกห้องแอร์ที่ตั้งศพ พวกเรายืนเรียงต่อกัน เพื่อนคนหน้าสุดก็ส่งธูปที่จุดแล้วส่งต่อมาให้ ธูปส่งมาถึงเราเหลือ 2 ดอก เรารับไว้แล้วเหลียวไปข้างหลังเพื่อส่งต่อ อ้าว!  ไม่มีใครแล้วนี่หว่า!?!

แล้วเพื่อนเราส่งธูปมาให้ใครล่ะ เราถามทันทีว่า "เฮ้ย!  มีฉันคนเดียวแล้วนายส่งธูปมาทำไม 2 ดอก เห็นใครอยู่ข้างหลังฉันอีกวะ ? "  แล้วเราก็เหลียวหลังดูอีกให้แน่ๆ พลางทำท่าเป็นเรื่องตลก แต่คงไม่เนียน เพื่อนอีกคนเลยหันมาดึงธูปไป 1 ดอก แล้วบอกเพื่อนคนแรกว่า "บอกแล้วว่าอย่าจุดธูปเผื่อ เห็นไหม? " เราก็หัวเราะแหะๆ ประมาณว่าไม่กลัวหรอก ทำตลกไปงั้นแหละ

เมื่อฟังสวดศพเสร็จงาน ก็ยืนรอขึ้นรถของเพื่อนคนหนึ่งเพื่อไปเอารถที่ห้าง เราจึงเริ่มมองบริเวณหน้าศาลาและเมรุเผาศพชัดๆ

สว่างมุมเดียว นอกนั้นมืดหมด เพราะศาลาอื่นไม่มีงาน

มองเมรุแล้วก็มืดๆอึมครึม แต่แปลกใจว่าทำไมข้างหลังเมรุดูสว่างหลอกตา หรือว่าเปิดไฟส่องไว้ เราจึงเดินไปดูให้หายสงสัย (หาเรื่องใส่ตัวอีกแล้ว!) ปรากฎว่าหลังเมรุคือ ป้ายโฆษณาของห้าง ใหญ่เบ่อเร่อ เหมือนเป็นฉากหลังของเมรุ เพราะอยู่ติดประชิดวัดมากไป เห็นแล้วปลง ไม่ใช่ปลงตก แต่ปลงว่า เวลาส่งศพขึ้นเมรุเตรียมเผาแล้ว คนที่มางานเผาจะสลดสังเวชได้หรือ มีป้ายสินค้าล่อตาล่อใจอยู่ใกล้เสียขนาดนี้ เรายืนมองอยู่สักพักก็เลิกคิดฟุ้งซ่าน เพราะวัดอยู่มานาน คงไม่ย้ายเมรุหนีป้ายหรอก

ข้างหลังเมรุเป็นป้ายโฆษณาของห้างใหม่ สว่างโร่ ชัดจนแสบตา

พอขึ้นรถเพื่อนได้ก็สบายใจคิดว่าจะได้กลับบ้านสักที! เพื่อนขับรถตรงออกไปตามทางที่ขับเข้ามา ไม่มีใครเอะใจ เพราะทุกคนเดินมาจากห้าง เราเองก็ลืมว่าต้องเลี้ยวซ้ายออกจากวัด ปรากฎว่าเพื่อนขับตรงไปเรื่อยๆ ทางแคบแถมมีรถจอดชิดข้างทางอีก สุดทางไปต่อไม่ได้ เพราะติดรถจอดอยู่ เพื่อนเราต้องถอยรถยาวเลย ช่วยลุ้นกันสุดชีวิต ไม่ให้เฉี่ยวชนกับรถที่จอดอยู่ พอหลุดออกมาได้ หัวเราะกันใหญ่ โล่งอก!  เจ้าของรถบอกว่าแทบจะร้องไห้เลย ตอนถอยยาวออกมา จากนั้นก็ขับรถไปส่งพวกเราที่ลานจอดรถของห้างใหม่

เฮ้อ! บอกตรงๆ ไปงานศพคราวนี้เหนื่อยจริงๆ ใครไปไหนมาไหนคนเดียว อย่าลืมสติไว้ที่บ้านเป็นอันขาด จะเอาตัวไม่รอดนะ !

Cr ภาพและเรื่องโดย วาสนา วงศ์ชัยประเสริฐ